Rozdział 10

Po około godzinie byliśmy na leśnej ścieżce prowadzącej do zapewne jakiegoś domku. Maura zatrzymała samochód – Tu was zostawię. Dacie sobie radę?

- Tak.

- Przyjadę po was około 12.

Mama Nialla ostro wykręciła i już po chwili światła samochodu znikły mi z pola widzenia.

- Zostajemy tu na noc? Gdzie jesteśmy? Miałeś mi pokazać co robiłeś przez dziewięć lat, a nie wywozić mnie na jakieś odludzie – Niall nie odpowiadał tylko się uśmiechał. Kocham ten jego uśmiech, ale mógłby już coś powiedzieć, bo to się robi wkurzające. Po kilku minutach spaceru wreszcie zobaczyłam jakiś domek. Niall zaprowadził mnie na werandę. Postawił na ziemi plecak, a z kieszeni wyjął klucze. Otworzył drzwi. Wszedł pierwszy, żeby zapalić światło i sprawdzić, czy domek jest zdatny do użytku. Szłam kilka kroków za nim. Mimo długiego nieużytkowania domek był w niesamowitym stanie. Chłopak zostawił plecak w kuchni i podszedł do mnie.

- To tu siedziałem przez większość ostatniego czasu. Po szkole, zamiast do domu, mama przywoziła mnie tutaj. Mało sypiałem. Głównie po odrobieniu lekcji brałem gitarę, kartkę papieru, ołówek i szedłem nad jezioro pisać piosenki. Dla ciebie. Bo wiedziałem, że wrócisz – Prawą ręką złapał mnie za biodra i przyciągnął do siebie. Lewą ręką starł łzę spływającą po moim policzku – Wreszcie się ciebie doczekałem. Wreszcie jesteśmy razem i nikt nam nie przeszkodzi – Jego usta zbliżyły się do moich. Jego były ciepłe, a moje wręcz przeciwnie. Nadal wilgotne od łez. Za dużo płakałam. Stanowczo za dużo. Chłopak obiema rękami złapał mnie z tył głowy i przyciągnął do siebie jeszcze bardziej. Nasze wargi napierały na siebie. Niall na chwilę zwolnił, jakby czekając na pozwolenie. Jedną rękę trzymałam na jego włosach, drugą jeździłam po jego klatce piersiowej. Po chwili nasze języki splotły się ze sobą i tańczyły wolny taniec. Zdziwiło mnie, że Niall się do mnie nie dobierał. Po prostu mnie całował. Kocham go za to. I dziękuję mu.

Gdy nasze usta się od siebie oddaliły, nasze czoła nadal były ze sobą zetknięte, a oczy wpatrzone w siebie.

- Dziękuję.

- Przeważnie dziewczyny po pocałunku mówią kocham cię, ale to też może być – Powiedział chłopak z uśmiechem malującym się na jego ustach. Odsunęłam się od niego śmiejąc się, ale nie chciałam dać tego po sobie poznać. Jednak Niall był szybszy i złapał moją rękę zanim zdążyłam mu uciec.

- A ty dokąd się wybierasz?

- Chciałam pójść do łazienki, ale..

- Mogę iść z tobą – Pocałowałam go szybko w usta i poszłam szukać toalety. Za trzecim razem odnalazłam odpowiednie drzwi. Poszłam się załatwić, a gdy wyszłam przed drzwiami stał uśmiechnięty Niall.

- Co znowu?

- Idziemy na spacer – Uśmiech nie schodził z jego twarzy.

- Podziwiam cię. Jesteśmy na nogach od szóstej rano, a ty masz jeszcze tyle energii.

- Boże, zupełnie zapomniałem, że dopiero dzisiaj wróciliśmy z tej wycieczki. Ale muszę cię gdzieś jeszcze zabrać.

- Ale jest prawie północ – Zaczęłam jęczeć.

- Co z tego. To nie daleko, a mogę się założyć, że do północy i tak nie zaśniesz.

- No trudno by było, gdybym w pięć minut zdążyła zasnąć.

- Nic nie jest niemożliwe, a my jesteśmy tego idealnym przykładem.

- Już nie słodź. To gdzie chciałeś mnie zabrać?

- Grzeczna dziewczynka – Chłopak się uśmiechnął i wyciągnął mnie z domu.

- Ej, jestem starsza od ciebie.

- Mhm, o miesiąc więc się nie wywyższaj.

Dosłownie pięć minut później staliśmy na brzegu uroczego jeziorka.

- Mówiłem, że warto tu przyjść – Niall był dumny, że udało mu się zmusić mnie do przyjścia tutaj.

- Mhm – Usiedliśmy na trawie przy zejściu do wody. Położyłam głowę na ramieniu chłopaka, a on objął mnie ramieniem. Moje oczy od razu się zamknęły, a ja wsłuchiwałam się w szum wody i lasu. Chwilę później zasnęłam.