Rozdział 17

Przez ostatnie dwa tygodnie rozmawiałam z Niallem na skypie albo przez telefon. Z tego co mówił to już są zawaleni robotą. No ale taki żywot piosenkarza.

Siedziałam właśnie na necie i pisałam z Kate gdy usłyszałam dzwonek do drzwi. Pobiegłam otworzyć, a przede mną stał Niall.

- Boże, to ty?! Nie powinieneś być w Londynie? – Nie wiedziałam co zrobić. Czy rzucić mu się na szyję, czy czekać aż on coś zrobi. Ale on po prostu stał z rękami w kieszeni i wpatrywał się w swoje buty.

- Co się dzieje? – Przestraszyłam się.

- Powinniśmy porozmawiać – Podniósł głowę i spojrzał na mnie tymi swoimi niebieskimi oczami, za którymi tak bardzo tęskniłam.

- Jasne. Wejdziesz, czy…? – Nie byłam pewna co zrobić. Z tonu jego głosu wywnioskowałam, że to nie będzie miła rozmowa.

- Co powiesz na spacer?

- Ok – Wzięłam kurtkę z wieszaka i poszliśmy w stronę parku.

Na razie rozmowa nie była jakaś interesująca. Niall opowiadał mi co u chłopaków. Nie znałam ich osobiście ale już ich polubiłam. Doszliśmy do ławki, na której usiedliśmy. W tym momencie Niall zrobił się dziwnie poważny i zachowywał zimny dystans.

- Nie wiem jak to powiedzieć.. – Zaczął niepewnie.

- Najlepiej prosto z mostu.

- No więc tak. Postanowiłem, a właściwie razem postanowiliśmy, że powinniśmy się teraz skupić na muzyce i na programie. Co wiąże się, że nie powinno być dużo rzeczy które by nas rozpraszały. Niestety ty jesteś jedną z nich. Po prostu nie mogę się skupić. Ciągle o tobie myślę i.. – Wziął głęboki oddech – I dlatego powinniśmy na jakiś czas przestać się komunikować.

- Czekaj, czekaj. Mówisz, że za mną tęsknisz, a potem chcesz ze mną zerwać?!

- Yhm, tak jakby – Jak zwykle, gdy jest zdenerwowany przeczesał ręką włosy i spojrzał się na mnie.

- Czy ty, za przeproszeniem, dobrze się czujesz? Tęsknisz za mną, dlatego musisz ze mną zerwać? Na głowę upadłeś, czy co? Co oni z tobą do cholery zrobili?! A i jeszcze ‘postanowiliśmy’?! To wy już sobie mówicie z kim macie być, a z kim nie? Kim ja dla ciebie jestem? Laleczką, którą można rzucić w kąt jak ci zacznie przeszkadzać? Do czego ci byłam potrzebna?! – Stojąc przed nim wydzierałam się na niego, a on siedział skulony na ławce i nie wiedział co ma ze sobą zrobić. W sumie nie wiem czy jest mi go żal czy nie. Zachował się jak idiota. Jak kompletny idiota. Podniosłam rękę do oczu i wytarłam łzy lecące mi po policzkach. Nawet nie zauważyłam, że płaczę.  Niall niepewnie wstał z ławki i podszedł do mnie. Drżącymi rękami chciał mnie objąć.

- Nie dotykaj mnie! – Odsunęłam się od niego – Zostaw mnie w spokoju! – Wycofywałam się i gdy byłam w odległości około 10 metrów od niego wyszeptałam – Ale nie zapomnij, że cię kochałam.

- Ja nadal cię kocham – Odpowiedział. Kurde, chyba usłyszał to co przed chwilą powiedziałam. Stał sam w tej uliczce, a ja odbiegłam.

Nie wiedziałam gdzie idę, aż dotarłam na most miłości, na którym powiesiliśmy kłódkę.

- Mieliśmy być razem na zawsze – Wyszeptałam sama do siebie. Oparłam się o barierki i patrzyłam jak moje łzy mieszają się z wodą płynącą w rzece. 

__________________________________

Dziękuję Wam za te komentarze :D Naprawdę cieszyłam się na każdy z nich :3

so again: CZYTASZ = KOMENTUJESZ :D